Henüz şeker ya da çukulata gibi tatlarla tanışamadım. Diyorlar ki, o kadar güzelmiş ki tatları, bir yiyen başka şey yemez olurmuş. O yüzden de sanırım daha uzun bir süre bana yasak tatlar bunlar... Tatları bu kadar güzel olduğu için, insanlar bir bayram bulmuşlar; üç gün üç gece şeker, tatlı ve çukulata yiyorlar. Dedim ya, henüz pek benlik değil bu bayram. Amaaaa.... İlk kez bayramlık alışverişine çıkmak, o bayramlıkları giyeceğim anı beklemek ve nihayet bayramlıkları giyip tebrikleri kabul etmek; işte bayram budur benim için.
Bayramlık
Bayram sabahı erkenden kalktım. Her zamanki gibi... Babaannem ve Cafer Dedem'le, amcam ve Berçem Ablam'la internet üzerinden görüntülü bağlantı yoluyla bayramlaştım. Dolayısıyla harçlık falan yok! Alacaklarımı biriktiriyorum. Sonra Eskişehir; anneanne, Nuri Dede, teyzelerim, kuzen Irmak...
Kuzen Irmak demişken; çelişkili duygular içindeyim. Bir kere benden büyük mü, yoksa aynı yaşta mıyız karar veremiyorum. Zira aynı yıl içerisinde doğmuş olsak da, bizim yaşımızdakiler için yedi-sekiz ay büyük fark... Belki biraz da bu yüzden, ikinci çelişkili duygu; ondan korkmalı mıyım? Zira istemese de, bana zarar verebilecek gibi... Ama işte benim açımdan üçüncü çelişki; onun peşinden gitmeden, onunla ilgilenmeden de duramıyorum. Bu bayram iyi vesile oldu. Biraz daha yakından tanıdık birbirimizi. Sanırım halen arada bir çekiniyorum ondan. Ama şunu da farkettim ki, o da benden çekiniyor. Bu güzel..!
Evet evet yanlış duymadınız, "peşinden gitmek" dedim. Emekleyebiliyorum çünkü artık. Daha hareketliyim, daha özgürüm, her şeye karşı daha meraklıyım. Emeklemek dediysem, yanlış olmasın, öyle bir adım atsam mı atmasam mı diye düşüne düşüne, iki ileri bir geri değil. Zaman zaman hız limitlerini aşacak kadar süratle ilerliyorum. Beni koydukları odada bulamamaktan şikayet ediyor bizimkiler. Özellikle sabahları, tam onlar evden çıkmak üzere son hazırlıklarını yaparlarken ya yatak odasındaki aynanın karşısında, ya banyoda, ya mutfakta ya da salonda çıkıveriyorum karşılarına. Bayramda Nuri Dede'yle emekleyerek birbirimizi yakalamaca oynadık örneğin. Herkesi şaşırttım.
Belki de yaşamımdaki değişikliklere ilişkin en önemli haberi sona sakladım: Annem işe başladı ve o işe gittiğinde bana artık Bedriye Teyze bakıyor. Benimle sürekli konuşan, karnımı doyuran, bana aynı babaannem gibi "paşam" diye hitap eden, sabahları gelmesini dört gözle beklediğim oyun arkadaşım oldu benim. Kısa sürede alıştık birbirimize. Onun da benimle aynı yaşta bir torunu varmış, tanışmayı merakla bekliyorum. Bakalım, eğer yemeğimi yemezsem benim yerime yiyecek olan şu yumurcak nasıl bir şeymiş?
Bayramla başladım, daldan dala atlayıp son gelişmeleri aktardım. Kafamı tam toparlayamıyorum. Çünkü her gün bir sürü şey oluyor hayatımda. Artık bazı sözcükleri anlayabiliyorum örneğin, hatta bazılarını söyleyebiliyorum. Şekerli tatları tadamamış olsam da, pek çok başka şeyin tadına bakmış durumdayım. En çok sabah kahvaltılarını seviyorum. Sonra öğleden önce şeftali yemeyi, öğleden sonra ise yoğurt... Öğlen yemeği mi? Gününe göre sebzeli, kıymalı, tavuklu ya da yoğurtlu çorbalar... İşte bunları yerken bazen mızmızlık ediyorum. Kafamı toparlayamıyorum dedim ya, biraz da şu bayramın son günü başlayıp halen devam eden ateş yüzünden böyleyim. Dışarıdan bakınca çaktırmıyorum ama 38'in üzerinde ateşle yanıyorum. Bizimkiler perperişan oldular iki gündür. Ilık duşlar, ilaçlar hatta söylemeye dilim varmıyor ama fitil; hiç biri kâr etmedi. Yalnız bu akşam yatarken biraz düşer gibi oldu ateşim. Yarın sabaha bomba gibi kalkmayı planlıyorum. Bakın ben hastayken de gülüyorum; siz üzülmeyesiniz, e mi..?
